Czy wiecie kto jest najbardziej wpływowym człowiekiem na Białorusi?
Za takiego człowieka jest uważany Uładzimir Makiej. Jeszcze pod koniec latach 90-tych stał się zaufanym człowiekiem prezydenta Łukaszenki - został jego pomocnikiem, szefem jego administracji stal się w 2008 r., a w 2012 został mianowany ministrem spraw zagranicznych.
Makiej to Władimir Władimirowicz – tak samo jak Putin. Obaj służyli w wywiadzie – jeden w KGB podpułkownik, a drugi w GRU pułkownik. Świetnie znają język niemiecki i obaj zmienili swoje dotychczasowe, stare już żony na nowe prawie 20 lat młodsze.
Rosyjski prezydent doszedł do władzy nie w wyniku walki politycznej, a dlatego, że został wyznaczony przez swojego poprzednika według wzorów bizantyjskich. Przecież wybory w 2000 r. w Rosji miały takie samo znaczenie jak zebranie się tłumu na konstantynopolskim hipodromie z okazji pojawienia się nowego monarchy.
Nie ma jednak żadnych szans, aby Łukaszenko wyznaczał jakiegoś swojego następcę.
Bat’ka oczyścił polityczny krajobraz kraju niezwykle dokładnie – jak przystało dyktatorowi ważnego państwa wschodnioeuropejskiego. Rozbita i podzielona opozycja ma szanse uzyskać niewiele ponad 10% głosów. A jak podała białoruska Centralna Komisja Wyborcza, wybory prezydenckie odbędą się nie później, niż w listopadzie 2015 r.
Nie ma realnego zagrożenia dla kolejnego panowania Łukaszenki na Białorusi. Realne zagrożenie dla reżimu mogłoby powstać tylko w przypadku zjednoczenia wysiłków wszystkich wrogów Łukaszenki: zewnętrznych i wewnętrznych. I to tylko przy udziale osób z najbliższego otoczenia Łukaszenki. Wygląda to na polityczną science – fiction, lecz mówi się o takiej możliwości na Białorusi za sprawą Rosji.
Przed paroma dniami, do redakcji ważnych czasopism w Mińsku zaczęły przychodzić anonimowe listy z informacjami, że Łukaszenko zrezygnował z udziału w kolejnych piątych już wyborach prezydenckich, a nowym prezydentem zostanie Władimir Makiej. Jednocześnie korespondenci związani z rosyjskimi tytułami: „Life News”, „Gazeta.ru”, czy nowy portal „Meduza” Galiny Timczenko, zaczęli prosić białoruskich znanych dziennikarzy, politologów i działaczy o wywiady na temat nowego kandydata na prezydenta i wycofania się Łukaszenki z polityki. Jednak redaktorzy i eksperci białoruscy, już trzecie dziesięciolecie żyjący pod władzą Łukaszenki, zachowali czujność i nie reagowali na te wrogie interwencje pochodzące z Rosji. Ocenili, że to w Moskwie postanowiono wprowadzić zamęt w Białorusi i skłócić prezydenta ze swoim ministrem.
Przecież jeszcze niedawno konflikt Moskwy z Mińskiem na tle wzajemnych handlowych zakazów mógł doprowadzić do krachu euroazjatyckiego projektu Putina. Rosja wstrzymała import białoruskich produktów mleczarskich, a Białoruś przeszła na dolary i euro w rozliczeniach z Rosją i wstrzymała import szeregu produktów. Tuby Kremla w Moskwie: kanał telewizji NTW oraz Żyrinowski zaczęli głosić, że „Łukaszenko to żulik”, „Łukaszenko to polityczna prostytutka” i „Pora przestać karmić Łukaszenkę”.
Jednocześnie ambasador Rosji Aleksander Surikow, w połowie grudnia na konferencji prasowej w Mińsku, niespodziewanie wyraził swoje wątpliwości, czy Łukaszenko wystartuje po raz piąty w wyborach prezydenckich.
Po tym wystąpieniu rosyjskiego ambasadora, dziennikarze i eksperci nabrali pewności, że akcja „Makiej prezydentem” nie jest związana ze słabą opozycją, ani też z klanami wokół Łukaszenki walczącymi o wpływy. Nikt też nie uwierzył, że intrygę wymyślił nadworny opozycjonista Łukaszenki, lider Liberalno – Demokratycznej Partii Białorusi Siergiej Gajdukiewicz. W Mińsku panuje przekonanie, że w Moskwie wymyślili swojego „Putina” dla Białorusi.
Kreml dobrze wie, że żadne wybory nie doprowadzą do zmian władzy wbrew woli Łukaszenki i Makiej nie ma możliwości walki o władzę przy pomocy wyborów. Zmiana może nastąpić nie poprzez wybory, a tylko na drodze przewrotu z udziałem struktur siłowych. I być może do takiego wariantu podjął przygotowania Kreml. Przecież Makiej 12 lat służył w wojsku i według ocen Kremla jest zdolny znaleźć wspólny język ze swymi kolegami ze struktur siłowych - wzniecać intrygi, aby dokonać pałacowego przewrotu i pozbyć się Łukaszenki. Być może takie nadzieje błąkają się gdzieś w zakamarkach Kremla.
Jednak można raczej sądzić, że niezupełnie podporządkowujący się Kremlowi Łukaszenko, lawirujący między Rosją, a Zachodem, przy utrzymaniu zbliżonego do aktualnego poziomu życia Białorusinów, nie musi się obawiać żadnych wewnętrznych i zewnętrznych zagrożeń dla swojej władzy w najbliższych latach.
I Kremlowi nie uda się osadzić swojego, białoruskiego Putina w Mińsku. Nic i nikt nie jest w stanie zapobiec kolejnemu wyborowi Łukaszenki na prezydenta Białorusi. Naiwnością jest sądzić, że żyjący w komforcie aktualny minister spraw zagranicznych mógłby wystąpić przeciwko swojemu szefowi – dyktatorowi Białorusi.
Sądzę, ze dla Polski pojawia się szansa na przeformatowanie naszych stosunków z Białorsią, którą Łukaszenko uważa za spadkobierczynię Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Istnieją przesłanki świadczące o tym, ze Łukaszenko w związku z agresją Rosji na Ukrainę ujrzał swoje stosunki z Moskwą w nowym świetle i dostrzegł wszystkie zagrożenia zewnętrzne dla swojej władzy. A my powinniśmy tę nowa sytuację wykorzystać i uznać poprawę we wzajemnych stosunkach z Białorusią Łukaszenki za niezwykle ważne i priorytetowe.
III RP powinna podjąć ofensywę dyplomatyczną, polityczną, kulturalną, która pozwoliłaby kiedyś mówić: „Nasz człowiek w Mińsku”! A przyszłe stowarzyszenie Białorusi z Unią Europejską odbyło się za sprawą Polski.
Ofensywę dyplomatyczną rząd III Rzeczpospolitej powinien podjąć natychmiast zapraszając prezydenta Aleksandra Łukaszenko na uroczyste obchody 70-tej rocznicy wyzwolenia niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz!
Komentarze